घाम !

     मी ठाणे स्टेशन जवळ घर मिळाल्यामुळे स्वत:ला फारच भाग्यवान समजतो. घरुन सक्काळी सक्काळी कॉलेजला जाताना रिक्षा वाल्याच्या मुजोरिचा सामना करावा लागत नाही कि महानगरपालिकेच्या कृपेने खड्डेमय झालेल्या रस्त्यांवरुन जावे लागत नाही ! घराबाहेर निघताच लगेच फलाट क्रमांक एक वरुनच गाडी मिळते.

    पण काही कारणाने एक वरुन निघणारी गाडी चुकली तर ?

     तर मात्र त्याच नशिबाला दोष देण्याशिवाय व घामाघुम होण्याशिवाय माझ्या कडे पर्याय शिल्लक रहात नाही. कारण आपण सकाळच्या वेळेची ठाण्याला कोणत्याही पुलावरची गर्दी बघितली तरच माझे म्हणणे आपल्याला पटेल.

     गर्दीचा कोणताही विचार न करता रेल्वे प्रशासनाने ठाणॆ वाशी तसेच ठाणे पनवेल मार्ग खुला केलाय. त्यामुळे फलाट क्रमांक ३ व ४ ला एका वेळेस लोकल आल्यातर दोन्ही बाजुचे पुल गर्दीने तुडूंब भरुन जातात. फलाटा वरुन पुलावर चढणारे व पुलावरुन ३ व ४ वर उतरणारे प्रवासी अशा वेळेस कोणतीही शिस्त न पाळता पुढे जायचा प्रयत्न करित असतात. क्रमांक दोन वरुन फलाट क्रमांक तीनवर जायला या गर्दीमुळे जवळपास ३० मिनिटे वाया जातात. व आपल्या समोर ३ ते ४ लोकल सुटतात.  बरेचदा वाटते या परिस्थीतीत एखादा समाज कंटक भिती दाखवायला काहिजरी ओरडला तर पुलावरिल लोक सैरावैरा पळत सुटतील व होणार्‍या चेंगराचॆगरीत किमान ५०० लोक दगावतील. मागल्याच वर्षी फलाट क्रमांक ३ वर एक पाल अंगावर पडल्याने एक बाई जोरात किंचाळली होती व काय झाले हे लक्षात न घेता फलाट क्रमांक ३ व ४ वरुन लोकांनी सरळ रुळावर उड्या घेतल्याची घटना लोक विसरले नाहित. सुदैवाने मोठी प्राणहानी या वेळेस टळली होती.

      गर्दीच्या वेळेस दोन्ही पुलांवर रेल्वेला सुरक्षा रक्षक ठेवणे शक्य नाही कां ? कि रेल्वे प्रशासन एखादा अपघात घडावा याची वाट बघत आहे ?

  

आठवण.

कुणाचे निधन झाल्यास घरातले, जवळचे नातेवाईक वा मित्रमंडळी त्या व्यक्तिचे गुण गात चार दिवस रडतात. त्यानंतर सर्वच आपल्या संसारात मग्न होतात ते नविन व्यक्तिचे निधना पर्यंत.....


काय असते या रडण्यामागचे कारण.
१. गेलेली व्यक्ति फारच चांगली होती.
२. त्या व्यक्तिचे आपल्यावर फार उपकार होते.
३. त्याच्या किंवा तिच्या शिवाय आपले जगणे अवघड होणार असते.

कि

४. ती व्यक्ति जीवंत असताना आपण त्या/तीच्यासोबत वाईट वागलो, तसे वागायला नको होते याची जाणीव झाल्यामुळे ?

मोबाईल.

मोबाईल माणसाच्या आरोग्यास अपायकारक आहे किंवा नाही हा विषय वादग्रस्त असु शकतो. पण मोबाईलचा वापर ज्या तर्‍हेने केला जातो त्याबद्दल वाद असु शकत नाही.

लहानपणी शाळेत शिकवतात, रस्ता ओलांडताना दोन्ही बाजूला बघून वाहन येत नाही याची खात्री करुन मग ओलांडावा. हा नियम मोबाईलवर बोलत रस्ता ओलांडणार्‍या तरुण / तरुणींना लागू नाही कि काय असा प्रश्न मला बरेचदा पडतो.

मोबाईल वर बोलत रस्ता ओलांडणे किंवा वाहन चावताना मोबाईलवर बोलणे हे आपल्याच नव्हेतर इतरांच्याही जीवाला घातक होऊ शकते हे या तरुणांना कोण सांगणार ?

परवाचीच घटना मी ठाण्याला गोखले रोडवरुन मोटरसायकलने जात असतांना एक तरुण अचानक रस्त्यावर सरळ माझ्या दिशेने चालत आला. मी सावध असल्यामुळे बचावलो अन्यथा आम्ही दोघेही एखाद्या रुग्णालयात पोहोचलो असतो. किंवा बघुन वाहन चालवत नाही या कारणाने तेथील लोकांनी कदाचित मलाच झोडपले असते. हे झाल्यावरही त्या मुलाच्या चेहर्‍यावर जसे काहीच घडले नाही हे पाहून तर वाटले द्यावे याच्या कानाखाली.

माझाही प्रयत्न.

श्री. महेंद्र कुलकर्णींच काय वाटेल ते, हेमंत आठल्ये, चंद्रशेखर यांच अक्षरधूळ , दिनेशच सर्वोत्तम मराठी विनोद व अनिकेतचा भूंगा वाचतांना वाटायच आपणही काही लिहाव. तसही कॉलेज मध्ये फळ्यावर लिहीण्या शिवाय कधि काही लिहून बघितल्याच आठवत नाही.
पण लिहीणार तरि काय ?
कालच महेंद्रच पोस्ट वाचतांना मात्र वाटल विषयाच बंधन न ठेवता लिहीत जायच. कुणाला आवडल तर ठिक अन्यथा आपल्याला लिहायची तर सवय होईल ! त्यासाठीच नाव निवडल आ सेतू हिमाचलम...
हा ब्लॉग तयार करण्यापूर्वी आणखी एक महत्वाच म्हणजे मराठी कसे टाईप करणार. यासाठी मदतीला आपलेच काही ब्लॉगर मित्र होतेच ना मदतीला ! त्यांचे पोस्ट वाचून बराहा डाऊनलोड केल थॊडी सवय होत पर्यंत लिखाण करुन बघितल.
बघा आपल्याला आवडल तर जरुर अभिप्राय द्या नावडल्यास तसे कळवा.